Londyn to miasto, w którym nowoczesność splata się z historią, a architekci zmuszeni są do znalezienia delikatnej równowagi pomiędzy innowacyjnością a szacunkiem dla dziedzictwa kulturowego. Nie bez powodu wieżowce w City of London przybierają przedziwne kształty i formy – ich wygląd to nie tylko wynik kreatywnej ekspresji architektów, ale również efekt surowych regulacji dotyczących ochrony widoków panoramicznych.
Wieżowce o niecodziennych formach
Przydomki londyńskich drapaczy chmur mówią same za siebie: Krótkofalówka (Walkie-Talkie), Tarka (Cheesegrater), Drzazga (The Shard), Ogórek (The Gherkin) – wszystkie te budynki mają niekonwencjonalne kształty, które mogłyby wydawać się dziełem artystycznej fantazji. Jednak za ich wyglądem stoją przede wszystkim konkretne ograniczenia urbanistyczne, a zwłaszcza ochrona panoramy miasta, w której kluczową rolę odgrywa katedra św. Pawła.
Dalszy ciąg artykułu poniżej
Dlaczego wiele wieżowców w City of London ma dziwne kształty?
Jednym z najważniejszych elementów kształtujących londyński krajobraz jest system chronionych widoków, którego historia sięga lat 30. XX wieku. To właśnie wtedy Godfrey Allen, geodeta i kustosz katedry św. Pawła, stworzył siatkę regulacji wysokościowych, aby zapewnić, że monumentalna kopuła katedry pozostanie widoczna z określonych punktów miasta i jego obrzeży. Te tzw. „linie ley” wyznaczają promieniste kierunki widokowe, które nie mogą być przesłonięte przez nowe budynki.
Podobne ograniczenia istnieją również w innych miastach Europy – np. w Mediolanie przez dziesięciolecia obowiązywał zakaz wznoszenia budynków wyższych niż 108,5 metra, czyli wysokość Madonniny na szczycie katedry Duomo.
Przeczytaj też: Wielowiekowy system dzierżawy zostanie zniesiony w Anglii i Walii
Dalszy ciąg artykułu poniżej
„Liniowe” planowanie przestrzenne i reguła św. Pawła
Ochrona panoramy Londynu jest skrupulatnie regulowana w ramach London View Management Framework (LVMF) – oficjalnego dokumentu, który precyzyjnie określa chronione widoki i odległości, uwzględniając nawet krzywiznę Ziemi! System dzieli panoramę miasta na cztery główne kategorie:
- London Panoramas – szerokie widoki, np. z Parliament Hill.
- Linear Views – wzdłuż alei, np. The Mall prowadząca do Buckingham Palace.
- River Prospects – widoki z rzeki, np. Victoria Embankment.
- Townscape Views – określone perspektywy, np. Parliament Square z widokiem na Westminster.
Katedra św. Pawła pozostaje jednak najbardziej chronionym obiektem – nie tylko przed budynkami, które mogłyby przesłaniać ją w pierwszym planie, ale również przed wszelkimi strukturami pojawiającymi się w tle, nawet na odległości trzech kilometrów.
Przeczytaj też: Ceny biletów na metro w Londynie. Nowe stawki obowiązujące od 2 marca 2025
Dalszy ciąg artykułu poniżej
Architektoniczne kompromisy
Wielu znanych architektów, w tym Richard Rogers i Kohn Pedersen Fox (KPF), musiało dostosować swoje projekty do tych wymagań. Przykładem jest nachylenie wieżowca Cheesegrater (Tarki), które zapewnia, że widok z Fleet Street na katedrę św. Pawła pozostaje niezakłócony. Podobnie The Scalpel przechyla się w przeciwnym kierunku, aby uniknąć naruszenia linii widokowej.
Przeczytaj też: Nowa atrakcja w Londynie: Ogród z przeszkloną podłogą na 42 metrach wysokości!
Londyńskie wieżowce mają swoje przedziwne kształty nie przez przypadek. Tworzenie nowoczesnych drapaczy chmur w mieście, które od wieków dba o zachowanie panoramy, wymaga niezwykłych kompromisów i kreatywnych rozwiązań architektonicznych. To, co dla jednych może wydawać się ekstrawaganckim kaprysem architektów, w rzeczywistości jest efektem skomplikowanej gry urbanistycznej, której celem jest harmonijne połączenie nowoczesności z historycznym dziedzictwem miasta. źródło: artribune.com